Het Bedumerbos (Afl. 5): verwoeste aarde

Elke vorm van decorum in de gang van de harvester - hier en daar tenminste nog enigszins gehandhaafd te Uithuizen - blijkt in het Bedumerbos rücksichtloos overboord te zijn gegooid.
Het bodemleven van een aantal percelen hier is grondig en duurzaam verwoest.
Iets anders kan ik er niet van maken.
Op veel plekken is zelfs geen poging meer gedaan om de bosgrond te verstevigen met boomstammen.
Laat staan dat er ergens een spoor van de beloofde rupsbanden te bekennen is.
Harvesters met rupsbanden heb ik overigens nog nergens gezien, in de bossen op het Hogeland.
In welk Gronings kleibos wordt die enkele oogstmachine met rupsbanden - er is er slechts één, hoorde ik van een boswachter - eigenlijk gebruikt?

Hoewel ik varkens leuke dieren vind en hun beeltenis eigenlijk niet misbruiken wil, komt er onwillekeurig een associatie bij me op:

Afbeelding verkregen via: https://www.youtube.com/watch?v=qZN_J25wz6g

Want zoals bekend houden varkentjes van modder.
Bomen en hun wortelstelsel helaas iets minder (enkele soorten daargelaten) en wandelaars al helemaal niet.
Toch is dit het beeld op veel percelen in het Bedumerbos: omgewoelde modder.
Héél veel modder.
Waarmee ik bedoel: de aarde diepgaand overhoop gehaald, inclusief de onvermijdelijke diepe poelen met stilstaand water.
Hier en daar zijn zelfs diepere bodemlagen te zien, en toont de ondergrond van dit Groningse kleibos zich in alle kleurschakeringen van zand en klei.

Het Bedumerbos, 14 oktober 2017. Verwoeste aarde. Foto Blogwachter.

Het slechte weer van de laatste maanden zal hierbij ongetwijfeld een desastreuze rol hebben gespeeld.
Maar het lijkt er eveneens op dat Staatsbosbeheer in het Bedumerbos elke vorm van zorgvuldigheid in de werkwijze - met uitzondering van de nette stapels oogst langs de weg - wegens tijd- en/of geldgebrek heeft opgegeven.
Want het is ongetwijfeld heel veel werk, om al die dunne boomstammen zorgvuldig over de bosgrond te verspreiden.
Toch blijkt het nodig, om verschrikkingen als op onderstaande foto's te voorkomen.
Kijk en huiver:

Het Bedumerbos, 14 oktober 2017. Verwoeste aarde. Foto's Blogwachter.

Kortom: een kudde zwijnen zou zich in dit bos wonderwel thuis voelen.
Maar eentonige kost is het wel, zóveel modder.
Tenminste voor wie geen varkentje is.
Waarvoor excuus, lezer.
De naakte werkelijkheid kan soms pijn doen, eens, maar zachte heelmeesters maken helemaal stinkende wonden.
Want als we niets doen, dan is dit mogelijk ons voorland.
Nog twee foto's dan maar, om het af te leren:

Het Bedumerbos, 14 oktober 2017. Verwoeste aarde, met water, nog stilstaand ook! Foto's Blogwachter.

Mocht de malariamug werkelijk haar - alleen de vrouwtjes steken! - weg vinden naar het Hoogeland, zoals een inwoner van Kruisweg (zie: http://boskruisweg.jouwweb.nl/problemen-en-oplossingen, "vierde zorgpunt") vreest, dan zal zij in het bos te Bedum beslist een zeer vruchtbaar broedgebied aantreffen en zich ongetwijfeld bliksemsnel verspreiden!
Overal waar je kijkt: stilstaand water in modderige kuilen.
Nota bene halverwege de maand oktober stikt het er dan ook werkelijk van de muggen.
Zorgpuntje: inderdaad.
Hoewel, wat mij betreft, zorgpunt driehonderdachtenveertig, in de rangorde van de reële bedreigingen van de Groningse kleibossen.
Maar als varkentjes konden vliegen, dan zouden ze naar onze opnieuw verbeterde(!) Groningse kleibossen komen, allemaal ;-)